De lat hoog leggen. Hoe hoog leg jij de lat? Volgens mij zijn wij daar in Nederland heel goed in. We zijn niet snel tevreden en zijn heel erg gehecht aan al onze spullen. Materialistisch dus. Veel mensen vinden dat ze een groot huis moeten hebben met op de oprit een mooie auto en minstens 3 keer per jaar op vakantie. Als we dat dan allemaal hebben ontbreekt vaak toch nog het geluk. Ik vraag me dan altijd af. Wil je dit zelf? Of doe je deze dingen omdat het de norm is. Geluk zit namelijk niet in spullen, maar in jezelf.  We leggen de lat zo enorm hoog en we willen ons allemaal graag bewijzen voor de buitenwereld. Dat is niet negatief bedoelt, dat is de realiteit. De burn out cijfers liegen er niet om.

Suzanne: Maar met deze spijkerbroek van Denham ben ik ook heel blij. Het maakt mij soms zelfs een beetje gelukkig.
Yvonne: Dat weet ik ook wel, ik wordt ook heel blij als ik naar mijn Nikon camera kijk. Maar hebben we het nodig? Die vraag stel ik mijzelf wel eens.
Suzanne: Nodig? Nee, maar ik kan ook niet zonder broek over straat. Van mooie spullen word ik blij, maar het is niet mijn geluk.
Yvonne: Ik merk gewoon sinds ik op reis ben geweest, eigenlijk daarvoor al. Dat ik alles heb, een fijn huis, lieve vrienden & familie, leuk werk, mooie kleren. Dat het fijne blije gevoel er soms gewoon niet is. Die mensen daar hebben niets, maar zijn zo tevreden. Dan denk ik maar ik heb dat toch allemaal niet nodig. Het maakt mij soms bang voor het leven.
Suzanne: Ik snap heel goed wat je bedoelt, maar dat komt ook door de Westerse maatschappij. We moeten van alles. Voornamelijk materialistische dingen en rijdt de trein een keer niet op tijd dan zijn we allemaal van slag. Reizen relativeert de boel. Vooral de reizen door Afrika en Azië hebben mij met hele andere ogen leren kijken naar de wereld. Ik heb in Afrika kinderen zien spelen met een berg zand. Zo blij dat ze waren met die berg zand. Ik vond dit confronterend om te zien.
Yvonne: Ja dat is wat ik bedoel. Ik moet het altijd maar leuk hebben, zeker omdat ik ‘alles’ heb. Maar ik vind het soms gewoon niet leuk. Haha nu klink ik of ik suïcidaal ben, maar je snapt vast wel wat ik bedoel. Het ongrijpbare. Het leven past niet in een excelbestand met een succesformule.
Suzanne: Haha jammer he. Ik had graag de formule voor je gemaakt. Het leven is ook niet altijd leuk en soms heb je ook gewoon een baaldag. Daarom moet je ook per dag er iets leuks van maken en niet te veel plannen. Al haat ik woord moeten. Je moet niks maar probeer te leven per dag. Of zoals onze broer zegt: “Morgen is morgen.” Niet voor niets zijn de cijfers van een burn-out de afgelopen jaren zo hoog. Dat is heus niet omdat we te zwaar werk doen. Maar we vragen zoveel van onszelf.
Yvonne: Maar ik wil het ook graag zo goed doen voor iedereen. Iedereen plezieren. Soms merk ik ook dat ik dingen doe om mij te bewijzen dat ik alles alleen kan en alles durf. Als ik wel eens zeg tegen iemand ja ik heb weleens last van een paniekaanval dan zeggen ze jij? Ja ik ja, alsof het gek is.

Suzanne: Ja er heerst ook wel taboe op. Ik zat na een lange reis bij thuis komt in Nederland ook niet lekker in mijn vel. Ik huilde veel, ik vond een loopje naar de supermarkt al te veel. En iedereen vroeg zich af waarom Suus? Je hebt toch alles? Je hebt de reis gemaakt van je dromen, je hebt een huis, een baan, lieve vriendinnen en een leuke vriend. Ja klopt. Voor de buitenwereld klopte het ook allemaal, maar ik voelde het niet meer. Dit is al weer 4 jaar geleden dus kan er nu van een afstandje naar kijken, maar ooh ooh wat voelde ik me naar. Ik werd bijna nergens meer blij van en het voelde alsof ik in een bubbel leefde. Zelfs drankjes drinken in de kroeg (waar ik altijd van genoot) vond ik vreselijk.

Ik vind nu ook dingen echt eng zeker met een blog die alleen maar groeit. Dit geloven veel mensen ook niet. Suus jij durft toch alles? Maar serieus als ik er aan denk hoeveel mensen dit lezen kan de paniek toe slaan. Ben ik wel goed genoeg? Er zijn al zoveel bloggers en zo kan ik nog wel wat negatieve zinnen verzinnen. Ik hoef nu geen bevestiging van iemand anders maar ook hier kan ik de lat zo idioot hoog leggen door mezelf te gaan vergelijken met anderen. Ik noemde mezelf pas blogger op het moment dat ik 40.000 bezoekers per maand haalde. Hoe gek ben je dan?

Yvonne: Het gaat ook niet om de bevestiging van anderen. Dat merk ik wel. Want ik kan tegen jou zeggen dat het goed is. Dan zie ik je alweer door je blog spitten dat het anders moet.
Of als iemand zegt: ” Yv, maak je niet druk”. Dan denk ik ja dat doe ik verdomme wel. Ik maak mij wel druk als ik denk dat ik iets niet goed heb gedaan. Dan kan ik het enorm gaan uitvergroten. Vergeten wat ik wel goed doe.
Maarja we zijn nu eenmaal geen robots. Dus ja we maken soms fouten.
Ik kan ook wel zeggen dat ik vorig jaar ben geknakt. Net voor een reis tijdens een coaching op het werk. Het was mij teveel. Te confronterend dat ik maar wilde bewijzen dat ik alles alleen kan. Zo moe,
Ik kon alleen maar huilen. Voor wie was ik mij in vredesnaam aan het bewijzen? Dat was wel het besef dat iedereen anders is en ergens anders gelukkig of blij van wordt.
Suzanne: Bedoel je dat mensen er altijd maar van uit gaan daar waar zij gelukkig van worden dat jij van dezelfde dingen gelukkig wordt?
Yvonne: Min of meer. Iedereen vind andere dingen in het leven belangrijk. Kan van andere dingen genieten. De een wordt blij van thuis zitten en de ander van mooie reis met een backpack. De ander van het runnen van een gezin. Een ander van alleen er op uit gaan. De een van veel werken, zodat die mooie spullen kan kopen. Wie geniet er dan meer van het leven? Allemaal toch? Ieder op zijn eigen manier.
Suzanne: Ja, ik snap wat je bedoelt. Maar waar het op neer komt is: Doe waar jij blij van wordt. Ongeacht wat een ander daar van vindt. Dat we van onszelf niet te veel moeten verlangen. Dat voldoende soms ook goed is. Dat je blij moet zijn wat je neerzet. Ook al stelt het in andermans ogen misschien niets voor. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Maar het is wel zo. Zo komen we denk ook bij de conclusie.

Yvonne: Ja inderdaad.  Mag ik dan nu de vraag stellen?
Suzanne: Ja, dat mag jij.
Yvonne: Wanneer leg jij de lat te hoog? En als je hem te hoog hebt gelegd, hoe breng je hem weer op juiste hoogte?

Suzanne: Helaas schudt ik dat antwoord niet zo even uit mijn mouw. Er is hier ook geen pas klaar antwoord op. Ik denk dat ik hier in een volgend artikel op terug kom met een aantal tips die mij hebben geholpen om die lat niet zo hoog meer te leggen en de dingen te doen waar ik zelf blij van wordt. Als je een keer faalt is dat echt niet erg.

Yvonne: Inderdaad, fouten maak je nu eenmaal. Daar ben je mens voor. Dat is ook niet direct falen en als het wel falen is. Who cares. Niemand doet alles in het leven in een keer goed. Dus een perfect antwoord kan ik hier (nog) niet op geven. Die tips vind ik een goed idee. Ik geef er alvast een weg. Accepteer wie je bent. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Maar je bent goed genoeg zoals je nu bent.

Dit artikel in de Volkskrant deed ons beseffen dat dit de realiteit is.Wij schrokken hier heel erg van. Laten wij eerlijk naar elkaar toe zijn en geef ook eens toe als het niet zo lekker gaat. Allebei hebben wij ervaren dat je dus zomaar in een dip terecht kan komen. De diagnose burn out is zowel nooit bij Suzanne als bij Yvonne gesteld daarom noemen wij het een dip. Wel hebben wij allebei teveel van ons zelf gevraagd en is het advies gesteld om meer rust te nemen. Dit artikel is ook geen advies, maar onze eigen ervaring met de Westerse normen.

fuck perfect

 

Maak er een mooie zondag van! En ben niet te streng voor jezelf.

Liefs, Yvonne & Suzanne

 

Yvonne
social
Laatste berichten van Yvonne (alles zien)